Στην υπό κρίση υπόθεση ο ενάγων, φυσικό πρόσωπο, άσκησε αγωγή κατά τραπεζικού ιδρύματος και δύο διευθυντών του, ζητώντας από το δικαστήριο να αναγνωριστεί η υποχρέωση των εναγομένων να του καταβάλουν το συνολικό ποσό των 930.823,47 ευρώ (το ποσό των 448.195,13 ευρώ για την τράπεζα και τον έναν από τους δύο διευθυντές και το ποσό των 482.628,34 ευρώ για την τράπεζα και τον έτερο διευθυντή), το οποίο αντιστοιχεί σε πενήντα τέσσερις (54) δίγραμμες επιταγές που εκδόθηκαν εις διαταγήν του. Ειδικότερα, ο ενάγων ισχυρίστηκε ότι, μολονότι παρέδωσε τις εν λόγω επιταγές στους διευθυντές του υποκαταστήματος της τράπεζας, προκειμένου να πιστωθούν στο λογαριασμό του, στο πλαίσιο σύμβασης ανοιχτού αλληλόχρεου λογαριασμού που είχε συνάψει προηγουμένως με την τελευταία, τα ανωτέρω ποσά ουδέποτε πιστώθηκαν στο λογαριασμό του και ποτέ δεν τα εισέπραξε, αλλά υποστήριξε ότι υπεξαιρέθηκαν από τους διευθυντές.

Το δικάσαν, αρμόδιο κατά τόπον και καθ’ ύλην δικαστήριο, αφού έκρινε για το παραδεκτό της αγωγής, προχώρησε στην ουσία της. Πιο συγκεκριμένα, εξέτασε τα αποδεικτικά μέσα που εισέφερε ο ενάγων στη δίκη, καθότι ο ίδιος φέρει το βάρος απόδειξης όσων επικαλείται με την αγωγή του. Από αυτά, δε, προέκυψε ότι, πράγματι, καταρτίστηκε μεταξύ αυτού και της τράπεζας σύμβαση πιστώσεως με ανοιχτό αλληλόχρεο λογαριασμό και, εκ των υστέρων, πρόσθετες πράξεις αυξήσεως της πίστωσης. Παρ’ όλα αυτά, από κανένα στοιχείο δεν προέκυψε, ότι ο ενάγων παρέδωσε τις επίδικες επιταγές, πενήντα τέσσερις στο σύνολό τους, στους εναγόμενους διευθυντές. Αντιθέτως, αποδείχθηκε, μετά από την προσκόμιση στο δικαστήριο από τους εναγόμενους επικυρωμένων αντιγράφων αυτών, ότι ο ίδιος εισέπραξε το ποσό που αντιστοιχούσε σε είκοσι δύο επιταγές, μία επιταγή (από τις 54) είχε πιστωθεί στο λογαριασμό του, άλλη μία είχε εισπραχθεί από εκείνον και μέρος του ποσού της κατέθεσε στο λογαριασμό του, ενώ πέντε δεν είχαν εξοφληθεί. Όσον αφορά τις υπόλοιπες επιταγές που επικαλείται ο ενάγων, το δικαστήριο έκρινε ότι δεν μπορεί να οδηγηθεί σε ασφαλή δικανική κρίση, καθώς κάποιες (δώδεκα στον αριθμό) δεν προσκομίστηκαν από τους διαδίκους ούτε σε φωτοαντίγραφα και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να είναι βέβαιη ούτε καν η έκδοσή τους, πολλώ δε μάλλον η τυχόν είσπραξή τους, ενώ για τις λοιπές δεκατρείς επιταγές προσκομίστηκε απλό φωτοαντίγραφο μόνο της πρόσθιας όψης, χωρίς να συνοδεύονται από άλλα στοιχεία.

Επομένως, από τα ανωτέρω προέκυψε ότι δεν αποδείχθηκαν οι ισχυρισμοί του ενάγοντος περί τέλεσης της αξιόποινης πράξης της κακουργηματικής υπεξαίρεσης από τους δύο εναγόμενους διευθυντές της τράπεζας και, ως εκ τούτου η αγωγή απορρίφθηκε για ουσιαστικούς λόγους. Απορριπτέα ως ουσιαστικά αβάσιμη κρίθηκε η αγωγή και για την ίδια την τράπεζα, ως προστήσασα αυτούς, εφόσον δεν θεμελιώθηκε αδικοπρακτική ευθύνη των προστηθέντων της (ΑΚ 914, 922). Κατά τα λοιπά, το δικαστήριο έκρινε ότι παρέλκει η εξέταση των ενστάσεων που προέβαλαν οι εναγόμενοι περί παραγραφής και καταχρηστικής άσκησης του δικαιώματος από τον ενάγοντα. Σε κάθε περίπτωση, δέχτηκε, κατόπιν προβολής της σχετικής ένστασης από την εναγόμενη τράπεζα, ότι για την τελευταία η υπό κρίση αγωγή είναι απορριπτέα ως ουσιαστικά αβάσιμη και για το λόγο ότι έχει υποπέσει σε παραγραφή η σχετική αξίωση, αφού για εκείνη δεν ισχύει η μακρότερη δεκαπενταετής αλλά η πενταετής παραγραφή του άρθρου 937 παρ. 1 ΑΚ. Η δεύτερη παράγραφος του άρθρου 937 ΑΚ, σε συνδυασμό με τα άρθρα 375 ΠΚ (για την υπεξαίρεση) και 111 παρ. 2 περ. β’ του ΠΚ, ισχύει μόνο για το δράστη ως οφειλέτη της αποζημίωσης και όχι για την τράπεζα η οποία ευθύνεται αστικά λόγω της ΑΚ 922, ήτοι λόγω της ιδιότητάς της ως προστήσασας.

Τέλος, το δικαστήριο, κατόπιν της προτροπής ή ευχής των νικήσαντων εναγομένων περί επιβολής χρηματικής ποινής στον ενάγοντα λόγω της προφανώς αβάσιμης αγωγής του, που κατά παράβαση του καθήκοντος αληθείας, άσκησε εν γνώσει του, έκρινε ότι συντρέχει νόμιμη κατ’ άρθρο 205 ΚΠολΔ επιβολή ποινής ποσού χιλίων ευρώ (1.000,00€), ως ποινής τάξεως. Τούτο δε το αποφάσισε, διότι για τις 22 επιταγές που είχε εισπράξει, ο ίδιος όφειλε να μην διατηρεί αμφιβολία ως προς το αν έχει αγώγιμη αξίωση προς διεκδίκησή τους και κατ’ επέκταση δεν έπρεπε να τις συμπεριλάβει στην αγωγή του.

* Την ανωτέρω υπόθεση χειρίστηκε επιτυχώς, εκπροσωπώντας τους νικήσαντες διαδίκους, το Τμήμα Εταιρικών Πελατών (B2B) της Δικηγορικής Εταιρείας Σιούφας & Συνεργάτες.