Με απόφασή του, το Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσπρωτίας απεφάνθη επί ανακοπής κατά επιταγής προς πληρωμή διευκρινίζοντας το ισχύον δίκαιο και τις προβλέψεις αυτού ως προς την ικανότητα διαδίκου και το αρμόδιο δικαστήριο σε σχετικές διαφορές που εμφανίζουν στοιχεία αλλοδαπότητας. Αξιοσημείωτη είναι, επίσης, η διευκρίνιση του δικαστηρίου όσον αφορά το δικονομικό ζήτημα της σώρευσης του αιτήματος διόρθωσης κατασχετήριας έκθεσης με το αίτημα ακύρωσης της εκτέλεσης στο δικόγραφο της ανακοπής κατά της εκτέλεσης.

• ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ – ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΛΛΟΔΑΠΟΤΗΤΑΣ

Στην υπόθεση που απασχόλησε τη σχολιαζόμενη απόφαση, το δικαστήριο κλήθηκε να εξετάσει, μεταξύ άλλων, την ανακοπή κατά της επιταγής προς πληρωμή (α. 933 παρ. 1 ΚΠολΔ) Ομόρρυθμης Εταιρίας και των ομορρύθμων αυτής εταίρων, κατά αλλοδαπής εταιρίας απόκτησης απαιτήσεων, συσταθείσας και εδρεύουσας στο Λουξεμβούργο, ως ειδικής διαδόχου εταιρίας συσταθείσας και εδρεύουσας στο ίδιο κράτος, η οποία ήταν εκδοχέας δυνάμει σύμβασης πώλησης και μεταβίβασης επιχειρηματικών απαιτήσεων, διεπόμενης από το ελληνικό δίκαιο, που καταρτίστηκε μεταξύ αυτής και ελληνικής Ανώνυμης Βιομηχανικής και Εμπορικής Εταιρίας.

Καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο για την άσκηση ανακοπής κατά πράξης αναγκαστικής εκτέλεσης είναι το Μονομελές Πρωτοδικείο (α. 933 ΚΠολΔ όπως ισχύει μετά τις αλλαγές του ΚΠολΔ με το Νόμο 5108/2024[1]). Επιπλέον, με την επιφύλαξη των διατάξεων των ειδικών δωσιδικιών, αρμόδιο κατά τόπο είναι πάντοτε το δικαστήριο της γενικής δωσιδικίας του ανακόπτοντος (α. 584 ΚΠολΔ). Εν προκειμένω, η διαταγή πληρωμής εξεδόθη από το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών. Οι ανακόπτοντες, ωστόσο, είναι κάτοικοι Ηγουμενίτσας. Επειδή δε, καθ’ ης η ανακοπή είναι αλλοδαπή εταιρία, τυγχάνει εφαρμογής συνδυαστικά με τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και ο Κανονισμός (ΕΕ) 1215/2012 (Βρυξέλλες Ια)[2].

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το ά. 1 παρ. 1 εδ. α’, «ο παρών κανονισμός εφαρμόζεται σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις, ανεξάρτητα από το είδος του δικαστηρίου», ενώ κατά το ά. 24 περ. 5 «σε δίκες που έχουν ως αντικείμενο την αναγκαστική εκτέλεση αποφάσεων, τα δικαστήρια του κράτους μέλους εκτέλεσης της απόφασης έχουν αποκλειστική διεθνή δικαιοδοσία χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η κατοικία των διαδίκων». Ως απόφαση, σύμφωνα με το ά.2 περ. α του Κανονισμού, νοείται «κάθε απόφαση που εκδίδεται από δικαστήριο του κράτους μέλους, όποια και αν είναι η ονομασία της, π.χ. διάταξη, εντολή, απόφαση ή διαταγή εκτελέσεως, καθώς και κάθε απόφαση για τον προσδιορισμό των δικαστικών εξόδων από το γραμματέα του δικαστηρίου». Με βάση το νομικό αυτό πλαίσιο, το Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσπρωτίας έκρινε ότι έχει αποκλειστική διεθνή δικαιοδοσία προς εκδίκασή της εν θέματι υπόθεσης.

Ως προς τον ισχυρισμό περί έλλειψης ενεργητικής νομιμοποίησης της επισπεύδουσας την εκτέλεση αλλοδαπής εταιρίας, το δικαστήριο επικαλέστηκε το συνδυασμό των α. 62 και 66 ΚΠολΔ και 41 του Κανονισμού (ΕΕ) 1215/2012 (Βρυξέλλες Ια). Επεσήμανε ότι, ακόμα και όταν τα αλλοδαπά νομικά πρόσωπα κατά το δίκαιο της έδρας τους, στερούνται της ικανότητας διαδίκου, έχουν κατά το ελληνικό δίκαιο ικανότητα διαδίκου και ικανότητα να παρίστανται ενώπιον των ημεδαπών δικαστηρίων ως διάδικοι με το δικό τους όνομα, ως ενώσεις προσώπων, εφόσον κατά το δίκαιο της έδρας τους είναι υποκείμενα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, καθότι εφαρμοστέο δίκαιο είναι το δίκαιο αναγκαστικής εκτέλεσης της έννομης τάξης του τόπου της εκτέλεσης.

• ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΚΔΙΚΑΣΗΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Κατά αντικειμενική σώρευση με το αίτημα της ανακοπής κατά της επιταγής προς εκτέλεση, οι ανακόπτοντες προέβαλαν αίτημα μεταρρύθμισης της κατασχετήριας έκθεσης ως προς την εκτίμηση και την τιμή πρώτης προσφοράς για το δικαίωμα της επικαρπίας που διατηρεί ο ένας εξ αυτών επί των κατασχεθέντων ακινήτων, με τον ισχυρισμό ότι η πραγματική αγοραία αξία της επικαρπίας είναι πολύ μεγαλύτερη από την αξία που αναφέρεται στην έκθεση. Σύμφωνα με το ά. 954 παρ.4 ΚΠολΔ «ύστερα από ανακοπή του επισπεύδοντος ή του καθ’ ου η εκτέλεση ή οποιουδήποτε άλλου έχει έννομο συμφέρον, το αρμόδιο κατά το άρθρο 933 δικαστήριο, δικάζοντας κατά τη διαδικασία των άρθρων 686 επ., μπορεί να διατάξει τη διόρθωση της έκθεσης και του αποσπάσματος αυτής, ιδίως ως προς την περιγραφή του κατασχεθέντος, την εκτίμηση και την τιμή πρώτης προσφοράς». Ενώ κατά τα οριζόμενα στο ά. 937 παρ. 3 ΚΠολΔ «στις δίκες σχετικά με την εκτέλεση για την εκδίκαση των ανακοπών εφαρμόζονται οι διατάξεις της διαδικασίας των περιουσιακών διαφορών των άρθρων 614 επ., εκτός αν ορίζεται διαφορετικά». Επομένως, το δικαστήριο απέρριψε το συγκεκριμένο αίτημα, ως απαραδέκτως εισαχθέν στην ειδική διαδικασία των περιουσιακών διαφορών στην οποία υπάγεται το αίτημα ανακοπής κατά της επιταγής προς εκτέλεση, καθότι θα έπρεπε να εισαχθεί στη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων.

*Την ανωτέρω υπόθεση χειρίστηκε επιτυχώς, εκπροσωπώντας την καθ’ ης η ανακοπή, νικήσασα διάδικο, το Τμήμα εταιρικών πελατών της Δικηγορικής Εταιρείας Σιούφας & Συνεργάτες.

Ελισσάβετ-Άννα Βάλβη

Δικηγόρος

Δ.Μ.Σ. Χρηματοοικονομικού και Θεσμικού Πλαισίου των Αγορών Χρήματος και Κεφαλαίου,

Τμήμα Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής Διοικητικής, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

LL.M. in Forensics, Criminology and Law,

Law School, Maastricht University

[1] Νόμος 5108/2024 (ΦΕΚ Α΄65/2.5.2024) με τίτλο «Ενοποίηση του πρώτου βαθμού δικαιοδοσίας, χωροταξική αναδιάρθρωση των δικαστηρίων της πολιτικής και ποινικής δικαιοσύνης και άλλες διατάξεις»

[2] Κανονισμός (ΕΕ) αριθ. 1215/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 12ης Δεκεμβρίου 2012 για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις